sürekli mutsuz olan insan

büyük hayalleri olan insandır. küçümsemeyin.

pesimisttir..

takıntılıdır

ece temelkuran adını tam hatırlamadığım bir kitabında olaydan şöyle söz etmiştir. sanıldığından daha çoklar. gitgide çoğalıyorlar. etraftalar. hayatı panzehirsiz kaldıramıyorlar. sipram, prozac, xanax, lustral ve benzerleri olmadan devam edemiyorlar. anti – depresansız çekilmeyen bir hayat bu; panzehiri alınmazsa öldüren… yirmilerin sonunda, otuzların başındalar. hepsi “başarılı” çocuklar. iyi okullarda okumuş, iyi işlere girmiş insanlar. hayatlarında ters giden pek bir şey yok ama yine de mutlu değiller…. ilaçsız üstesinden gelinemeyen, hatta nedeni bile pek anlaşılamayan bir mutsuzluk dalgası var etrafta; marka giysiler üzerini örtüyor.

burdayım burda

"hala anlayamadınız değil mi? önemli olan haklı ya da haksız olmak değil! kavganın kazananı yoktur. ya kaybedersiniz ya da daha çok kaybedersiniz. önemli olan kalp kırmamak. önemli olan yargılamadan, karşılıksız sevebilmek ve iyilik yapabilmek. haklı bile olunsa özür dileyecek kadar asil olmak, bilge olmaktır. egonuzu kontrol edemediğiniz sürece, o sizi kontrol etmeye devam edecek. böyle olduğu sürece tüm dünya sizin bile olsa asla mutlu olamazsınız." albert einstein

mutlu olana (bkz: deli) gözüyle bakar olduk. toplu taşımada bir tane bile mutlu görünen insan yok. adliyeye yolu düşen zaten mutsuz... yolda gelen geçene göz ucuyla bakıyorum, suratlarında (bkz: böyle hayatın mına koyayım) ifadesi... geçenlerde yolda durmuş, arkadaşımı bekliyorum. bi emmi geldi, "aaa tişörtün* de ne güzelmiş, gazete gibi yav heh heh" dedi. yüzünü görmeniz lazım; nasıl tonton, nasıl güleç. ben bile ister istemez amcanın normal olmadığını düşündüm. tamam size müptezel gibi gülün demiyorum ama somurtkanlığı da bırakın bir kenara yahu. (bkz: üzüm üzüme baka baka kararır) demiş atalarımız. gülmek de, somurtmak da bulaşıcı. --- *: geçen hafta olması lazım; millet kazak, mont giyerken ben sadece tişört giyiyordum. ne olur ne olmaz diye çantamda yağmurluğum vardı. hatta beyoğlu'na giderken istasyondaki görevli abi aynen "reis sen böyle üşümüyon mu ya? bak bende içlik var, kazak var aha bi de üstümde bu var" demişti. adama sorunun kendisinde olduğunu söyleyeceğim ama çevreme baktığımda sorun bendeymiş gibi duruyordu, gülüp geçmiştim.

bunu bir defasında bir arkadaşım bana söylemişti, "bence sen bilerek mutlu olmak istemiyorsun" diyerek. nereden bu kanıya vardığını sorduğum zaman ise bana ne zaman nasılsın diye sorarsa hep "iyi olmaya çalışıyorum" şeklinde cevap verdiğimi söyledi. hem zaten mutluluk beni korkutur çünkü hep bir daha o an kadar mutlu olamayacağımı düşünürüm. yani doğru bir tespitte bulunmuş arkadaş...

t: ağlak ahmak. not: (#2310234)

onların mizacı öyle..mutlu olma duygusu bunlarda olmuyo,yani nasıl o ifade takınılır bilyolar.onlar böyle yaşıyo eğer mutlu ol diye zorlarsan depresyona girerler,ama karışmazsan standart şekilde duygusal olarak düz bir grsfikte hayatlarını idame ettirebilirler

mutlu olmaya alışamazlar kolay kolay hatta asla alışamazlar diyebilirim. miş gibi yapmakta üstüne yoktur ama hep bi eksik hisseder kendini, hiçbir yere ait hissedemez mesela her zaman iyi gibi davranır, güler eğlenir ama aslında hepsi o miş gibi yapmak deyiminin içinde gerçekleşen deneyimlerdir. mutsuzum dese kim ne kadar anlayabilir ki içindeki o burukluğu boşluğu o da kimseyi suçlamaz zaten bu durum için bilir sorun kendisinde, alıştığı şeyde

5. günün şafağını bekleyenler için bitmeyecek olandır.

umutsuz olandır.

aptal değildir gerçekten mutsuzsa.

utanmazsanız bide tc'mi verin arkadaşlar.

daha kötüsü ne yapsa mutlu olamayacakmış gibi hisseden insan

hem kendisini hem de çevresinin modunu düşüren insan. mutlu olunabilecek onlarca sebep varken sürekli kötü olaylara odaklanan insan. şükretmesini bilmeyen insan. şş sakin kalmalıyım.

dönemsel olarak benim de içine girdiğim grup ama özellikle acıdan beslenen, sürekli olumsuz davranan, dünyanın tek acısı ondaymış gibi triplere giren insanların davranışları artık bana yapay geliyor. ne desek mutsuz, ne yapsak acı çekiyor. çevresindeki insanların da modunu düşürüp sonra kimse beni anlamıyor diye üzülüp duruyor. o zaman bu insan kimseyle iletişim kurmasın, benimle de kurmasın. kimse onu anlamıyorsa demek ki anlaşılmak da istemiyor. o zaman kimse beni anlamıyor diye triplere de girmesin. samimiyetsizsiniz diyip samimiyet aramasın, kendi hâlinde, kendi bulmacasını çözmeye çalışıp dursun. bu insanlara da söylemek istediğim tek şey "umarım başına bir gün gerçekten büyük bir dert gelmez de şu anki hâllerin için 'keşke tek derdim o olsaydı' demezsin." dünyadaki tek mutsuz insan sen değilsin, herkesin acısı kendine büyük gelir ve kimse kimseyi tam olarak anlamaz. buna rağmen birileri seni anlamaya çalışıyorsa, anlamaya çalışacak kadar değer veriyorsa senin bu duruma mutlu olman gerekir. en azından bu dünyada birisi beni anlamayı denedi diye. mutsuzluğu mutluluk bellediysen de kimse sana ne yaparsa yapsın yaranamaz zaten.

mutsuzluğu sebebiyle mutlu olanları cezalandırma hakkını kendisinde gören insandır. bu dünyada yer alan hiçbir şeyden mutluluk payı çıkarmayı bilmemek sadece sizin ayıbınız ve sizin sorumluluğunuzda. kendisine gülümseyecek anılar biriktiren insanlara karşı tutumlarınıza dikkat etmekle mükellef olan da sizlersiniz. hiçkimse bu dünyayı sizin etrafınızda döndürmez, zorunda da değil nitekim. bunun için kimseyi suçlayamazsınız. becerebiliyorsanız kendi kendinize yetersiniz beceremiyorsanız da kendinizi yersiniz. olay bundan ibaret aslında.

Dünyanın en sorunlu ve en kafa açan tipidir. Ortamın huzurunu modunu düşürür her insanın mutsuz dönemi olur bu süreci sevdiklerine zindan etmek o kişinin bencilliğini gösterir.

Hayatın hiçbir evresinde sürekli bir mutluluk olmadığı gibi sürekli bir mutsuzluk da olmaz. İnsan sabit bir psikolojiye sahip değildir, sürekli mutsuz olduğunuzu düşündüğünüz zamanlarda bile kendinizi farklı duygular içerisinde bulabilirsiniz. Belki bazı dönemler depresif takılabilirsiniz ama eninde sonunda kendinizi yine bir şekilde mutlu bulacaksınız. Mutsuz olmaktan korkmayın.

huzur kelimesinin yaşantıya uyarlanışı konusunda da tecrübesizdir. hayatta sürekli mutluluk yoktur ama mutsuzluk durumunda bile huzur bakidir.

Biyolojik bir yatkınlığı olası, Depresif bir kişilik yapısı benimsemiş olabilir, Düşünce çarpıtmaları sebebiyle kronikleşmiş bir mutsuzluğu olabilir. Bazı vitamin eksiklikleri ( magnezyum,folat,b grubu bazı vitaminler, d vb ) olabilir ki bu etken çok fark yaratıyor benden söylemesi. İstemediği bir işte çalışmak zorunda olabilir İstemediği bir eşle evli olabilir. Cinsel kimliğini doya doya yaşayamayacağı bir coğrafyada olabilir ( konu çok geniş ancak biraz açıklarsak ; dekolte giydiğinde basitleştirileceğini düşünen kadın o toplum tarafından mutsuz edilmiş olur.Yahut kimlik bunalımı olan biri baskılarla farklı bir cinsiyette yaşamak zorunda bırakılabilir vb ) Bir kayıp ve yas sürecini bastırdığı için hayatına yaymış ve fark etmemiş olabilir. Mutsuzluğu kendi ebeveynlerinden kopya ediyor olabilir ( rol model alınan kişinin duygularını yaşayış biçimini de kopya ederiz) Mükemmeliyetçi kişilik yapısına sahip olabilir ( bu kişiler tatmin olma hissini pek nadir deneyimler) tatmin olmadığı hissi mutsuzluk getirir insana. Bazı psikopatolojiler sonucunda da mutsuzluk kronik seyredebilir. İyileşmeyen kronik seyirli bir tıbbi hastalık olabilir . Toplumun dayatmaları ve tabuları nedeniyle bile epey mutsuz bir kitle var ülkemizde. Hatta birçok insanın bu ülkede kronik mutsuz olacağını düşünüyorum. Özgürlük hissi, değerli olduğunu bilmek, temel ihtiyaçların sorunsuz giderilmesi, eşit hak ve muamele gibi, insanı en temel güdüleri ile sarıp sarmalayan bazı unsurlar yoksa kişilerin kronik seyirli mutsuzluğa kapılması kaçınılmaz. Bir de çok dikkat çekmek istediğim bir şey daha var ; " türk aile yapısı " dediğimiz , daha aile bireylerinin sıcak ilişkilerde bulunduğu o yapı, güya Avrupa tipi denebilecek aile yapısına evrildi. dejenere olan bir aile yapısı var şuan. Yalnız yaşayanlar, evlilikten kaçanlar, insana tahammül edemeyenler çoğaldı ki bu da sistemin bir yan etkisi aslında.. Eski büyük sofralar, bir araya gelip gülüşmeler epey azaldı. teknoloji bağımlısı aile bireyleri, özel hayatı daima ifşa etme çabası gibi unsurlar da bu toplumun mutsuz olmasına yol açmış olabilir . Olay yalnızca psikolojik değil ayrıca sosyolojik olarak da incelenmeli . İnsan sosyal bir varlık ve her daim çevresiyle iletişim ve etkileşim halinde ne de olsa.

bir noktadan sonra optimist insanlar ona mesafeyi koyar, mutsuzluguyla tek basına kalır. ayrıca çoğu kaostan beslenir ve pireyi deve eder.

sadece hayata realist bir bakış açısıyla bakıyorum ve hayattan gram zevk almıyorum bu kadar.

bu tür insanlara karamsar demek yerine olanı biteni dinlerseniz anlayacaksınız. karamsarlıktan ziyade olan bitenlerin ciddi manada karanlık olduğunu göreceksiniz.

Mutsuz oluşu sürekli başına kakılacak insandır. "Sen de çok negatifsin ya" "git bi doktora görün, psikolojin bozuk" gibi gibi söylemlere maruz kalması işten bile değildir.